Ik steek de straat over en voel kriebels in mijn buik. De hele dag voel ik die al, omdat ik zo’n zin heb in vanavond, de eerste avond van de Alpha-cursus. Zenuwachtig open ik de deur van De Open Hof waar het allemaal gaat gebeuren. Binnen staat een vrouw me met een grote glimlach op te wachten. Ze heet me van harte welkom en ik krijg een naambordje. Diana staat erop in grote letters. Ik speld hem vast aan mijn kleren en loop een gezellig ingerichte huiskamer in, met een zithoek en een gedekte tafel. Overal staan bloemetjes in vaasjes. Zoals wel vaker ben ik als eerste binnen, dus ik pak een bak koffie bij de koffietafel en een lekkere koek, terwijl ik gespannen de deur in de gaten houd. Wat voor mensen zullen daar zo naar binnen komen? Met wie trek ik de komende dinsdagavonden op? Ik ben al eerder uitgenodigd voor deze cursus, maar ik durfde niet goed. Maar nu sta ik hier. Moedige ik. De eerste die binnenkomt is een oudere dame met een rollator, gevolgd door een jonge meid met een pet op en armen vol tatoeages. Langzaam druppelt iedereen binnen, en ik neem met hen plaats aan de eettafel. Ik kijk om me heen en zie mensen van begin twintig tot in de zeventig, van postbode tot programmeur, een gemêleerd gezelschap. Bij het buffet schep ik eten op mijn bord. Er is voor ons gekookt door mensen van de kerk. Lasagne en een bonenschotel. Het ruikt heerlijk. Er is te veel gemaakt, maar dat is niet erg. Dan kan ik zo nog een keer opscheppen. Misschien mag ik wel een bakje eten mee naar huis nemen straks, dan hoef ik morgen niet te koken. Aan tafel klets ik met mijn buurvrouw terwijl ik haar tattoos bestudeer. Een beetje spannend vind ik het. Ze is zo stoer. Ik hoop maar dat ze me niet omverblaast. Dat valt reuze mee, we praten honderduit en voordat we het weten zijn we aan het toetje toe. Tevreden kijk ik om me heen. Met deze groep mooie mensen ga ik de komende weken samen eten, praten, lachen en zelfs een weekend weg. Ik zit op de juiste plek!

Jezus
De maaltijd vliegt voorbij en na een sigaretje nemen we plaats in de zithoek en krijgen een korte lezing over Jezus. Ik geniet en zuig al haar woorden op. Ik heb wel eerder gehoord over Jezus, maar dat is lang geleden. Als kind nam een tante mij weleens mee naar een kerkdienst, of naar Rock Solid, een soort jeugdclub van de kerk. Dat vond ik heerlijk, samenzijn met leeftijdsgenoten en spelletjes doen. Je hoorde er ook over Jezus. Dat vond ik toen heel interessant, net als vanavond. Al leren we vanavond veel meer dan toen. Bijvoorbeeld dat er historisch bewijs is, dat Jezus echt heeft bestaan. Ook bekijken we een filmpje van een Engelse advocaat. Zijn hele leven was hij atheïst en wantrouwde hij christenen: ‘Die hebben zo’n verdachte glimlach.’ Maar dan gebeurt het ongelooflijke: hij leest de Bijbel en raakt ervan overtuigd dat wat Jezus daarin zegt, waar is. Het verandert zijn leven totaal. Wat hij vertelt is aanstekelijk. Ik wil meer horen. Ik vraag mij af: zou het echt waar zijn? Ook ik ben mijn hele leven niet-gelovig geweest. Je zou me een agnost kunnen noemen. Ik ben op zoek. Altijd op zoek. Naar de zin van dit alles, naar nieuwe dingen om te leren. Zo ging ik als puber met een andere tante mee. Zij was boeddhist en nam mij mee naar een soort retraite in Zeist. Ik zie me nog zitten, op kussentjes op de grond. We hielden een ketting vast, terwijl we mantra’s herhaalden. Dat was wel rustgevend. Net als nu, hier lekker op de zachte bank. Het is leerzaam en interessant. Ik heb van alles opgeschreven en de komende week ga ik dingen uitzoeken. Ik wil dingen uitzoeken en lezen. Ik moet een Bijbel hebben! Ik wil lezen over die Jezus. Ik wil zelf lezen wat Hij heeft gezegd en gedaan. Ik wil zelf kijken of ik Zijn verhaal geloofwaardig vind. Als het waar is, dan wil ik daar iets mee!

Eenzaam
Ik heb een bewogen tijd achter de rug. Mijn relatie is verbroken en mijn twee kinderen wonen bij hun vader. Ik mis ze. Sinds kort woon ik in een huisje hier vlakbij en komen ze tijdens weekenden bij me. Ik ben erg blij met dit nieuwe plekje maar hoewel ik dagelijks lekker aan het werk ben, voel ik me best eenzaam. Ik houd erg van contact met nieuwe mensen. Ik heb nu al zin in de komende dinsdagavonden en ik kijk reikhalzend uit naar het Alpha-weekend.

Geestig
Daar sta ik dan, voor een onbekend gebouw in Drachten. Niet echt de plaats die je verwacht voor een weekendje weg. Naast een tas met kleding voor het weekend, staan in de auto nog een paar doosjes met boeken. Ik heb er een leuk dagje van gemaakt. De rit van Assen naar Drachten werd een minibieb-marathon. Ik houd er zo van om rond te neuzen in die kleine boekenkastjes. Zo rijd ik deze dag door dorpjes en gehuchtjes waar ik nog nooit ben geweest en waarschijnlijk ook nooit meer zal komen, zoals het Friese Terwispel. Maar nu gaat het Alpha-weekend echt beginnen. Blij, zenuwachtig en vol verwachting open ik de voordeur en loop een bijzonder Geestig weekend in. Voor de verandering ben ik eens als laatste binnen en enthousiast word ik begroet door mijn broers en zussen. We zijn nog maar op de helft van de cursus, maar het voelt helemaal als thuis, als familie. Ik breng snel mijn spullen naar mijn eigen ruime slaapkamer en ga snel naar de grote woonkamer, waar de koffie en thee alweer klaarstaan. Met een heerlijk stuk taart. Dit weekend gaat over de Heilige Geest. Ik had daar voor de cursus nog nooit van gehoord, maar ik vraag mij af of Hij bestaat en of ik iets van Hem ga ervaren. Na de korte lezing chillen we de rest van de avond. We zitten op de grond en spelen spelletjes. Ik geniet en wil niet dat deze avond stopt!

Geraakt
De volgende ochtend word ik gewekt met een heerlijk ontbijtje, met broodjes, verse koffie en een eitje. Na deze heerlijke start gaat het verder over de Geest van God. Mij wordt verteld dat je God echt kunt ervaren en dat Hij in je wil werken. Dat Hij van je houdt en dat Hij in je wil wonen. Zodat je een betere versie van jezelf wordt en diepe rust ervaart. Verschillende mensen vertellen over hoe dat in hun leven is gebeurd en we kijken filmpjes van mensen die ervaringen met de Heilige Geest hebben gehad. In de gesprekken is ruimte voor iedereen. Gelovig of niet. Het voelt heel vertrouwd en de mensen zijn eerlijk en open. Ik vertel over mijn leven en over de moeilijke periode die ik achter de rug heb. Ik word geraakt door liedjes die worden gespeeld en meegezongen. Ik raak ontroerd door de verhalen van de mensen om me heen. De hele ochtend heb ik tranen in mijn ogen. Niet van verdriet. Het zijn tranen van medeleven. Tranen die vertellen dat ik geraakt word in mijn hart. Tranen van thuis voelen. Het voelt fijn hier. Normaal ben ik heel druk en onrustig vanbinnen, maar hier ervaar ik rust. Is dit van God? Doet Hij iets met mij?

Ontspanning
Tijdens het eten heb ik een goed idee voor na de lunch: met zijn allen op strooptocht in de kringloopwinkel. De hele groep reageert enthousiast en iedereen gaat mee! Na twee uurtjes slenteren, snuisteren en sneupen in de enorme tweedehandswinkels die dit dorp rijk is, loop ik met twee tassen vol leuke spulletjes naar buiten. Thuisgekomen gaan we weer verder met waar we waren gebleven: geraakt worden. Er is ruimte om te bidden samen met twee anderen. Ik vind het best spannend, maar ik probeer het toch. Baat het niet dan schaadt het niet. Twee mensen koken ondertussen een heerlijke bonenschotel voor ons. Hiermee leggen we een goede bodem voor wat er nog komt: een knotsgekke avond. Iemand heeft een verkleedkoffer mee, dus binnen de kortste keren lopen we rond met patserige pruiken, hilarische hoofddeksels en blitse brillen. In deze outfits spelen we in twee teams het spel: ‘Wie ben ik’ en doen een pubquiz. We sluiten af met het uitvoeren van een alternatieve versie van het sprookje Assepoester. Ik speel de knappe prins en mijn kale buurman – met weelderige pruik – de rol van Assepoester. Hoewel ik het spannend vind, gieren we het uit van het lachen.

Warme stralen
De zondag doet zijn naam eer aan. Op de binnenplaats doen we ons tegoed aan zijn warme stralen. Die zijn al even warm als de mensen hier. Een mooi voorbeeld van hoe de Heilige Geest werkt. Als een zonnepaneel word ik hier opgeladen. In de middag vertrek ik totaal overprikkeld en doodmoe, maar met een volle batterij naar mijn eigen huis. Ik bezoek nog één minibieb. Als ik het kastje open, ligt er een boekje met een mooie Bijbeltekst, als passende afsluiting van dit mooie weekend.

Welkom
Het is 28 juni. Tijdens de Alpha-feestmaaltijd sta ik voor een groep van zo’n vijftig mensen en vertel over de Alpha-cursus die vanavond ten einde komt. Wat zijn de weken voorbijgevlogen. Wat hebben de avonden me veel gebracht: contact, verbinding en geloof. Want ik geloof … denk ik. Ik ben de Bijbel gaan lezen. Heel enthousiast. Ik kwam tot het Bijbelboek Leviticus. Toen stokte het. Iemand van Alpha zei dat het handig was om in het Nieuwe Testament te beginnen, bij Jezus. Misschien dat ik dat nog wel ga doen. Maar los van dat geloof ik dat God er is. Ik hoor Hem in de verhalen die ik heb gehoord. Ik voel het aan de warmte van de mensen hier. Maar ik heb tijdens Alpha ook zelf iets van Hem geproefd. En God heeft dingen in mij veranderd. Zo was ik altijd erg bang voor de dood. Die angst is verdwenen, als sneeuw voor de zon, gesmolten door de warme stralen van Gods Geest. Ook ben ik gaan bidden. Niet op vaste momenten, maar bijvoorbeeld op de fiets. Ik dank dan voor alle mooie dingen in mijn leven, of ik bid voor mensen die ziek zijn of zich niet goed voelen. Andere deelnemers zijn niet gaan geloven, maar ik heb gemerkt dat ze het enorm naar hun zin hebben gehad bij Alpha. De cursus is nu afgelopen, maar gelukkig mag ik de komende tijd aan blijven sluiten bij het Alpha-team wanneer ze samen gaan eten of samen iets leuks gaan doen. Ik kijk nog een keer rond in het gebouw en loop richting de uitgang. Ik pak mijn maaltijdbakje en stop dat in mijn tas. Morgen hoef ik weer niet te koken.

Geschreven door Albert Tolsma